Το ελληνικό Ελντοράντο και η τέχνη της παρασιτικής

  Περί παρασίτου, ότι τέχνη η παρασιτική
Λουκιανός  125-180  μ.Χ.

Μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο και ιδιαίτερα από τα τέλη του 17ου αιώνα η Λισαβόνα, που δεν παρήγε τίποτα, έστελνε στο Λονδίνο το χρυσάφι της Βραζιλίας με αντάλλαγμα νέα δάνεια, πολυτελής ρούχα κι όλα τα καταναλωτικά είδη. Οι σπατάλες στις γιορτές των πλούσιων χρυσοθήρων που ζούσαν μέσα σε ένα ασταμάτητο γλέντι δεν είχαν τα όρια τους μέχρι που η πηγή ,που έμοιαζε ανεξάντλητη, έβγαζε κάθε φορά λιγότερο χρυσάφι. Το 1750, όταν πέθανε ο βασιλιάς της Πορτογαλίας, τα βασιλικά ταμεία ήταν άδεια. Και τα έξοδα της κηδείας πληρώθηκαν από τους Άγγλος τραπεζίτες.

Στα ισπανικά εδάφη, το άφθονο ασήμι ήταν προϊόν της καταναγκαστικής εργασίας των ινδιάνων της Αμερικής. Στη Σεβίλη, το ασήμι ήταν περαστικό. Κατέληγε στην κοιλιά των Φλαμανδών, Γερμανών και Γενοβέζων τραπεζιτών και των Φλωρεντινών, Άγγλων και Γάλλων εμπόρων. Σ΄αυτούς ήταν υποθηκευμένο το Στέμμα της Ισπανίας, καθώς και όλα τα εισοδήματά της. Δίχως το δουλεμπόριο το Λίβερπουλ δεν θα γίνονταν το σημαντικότερο λιμάνι του κόσμου και η επιχείρηση  Lloyd's  δεν θα ήταν η βασίλισσα των ασφαλιστικών ταμείων.

Η Πορτογαλία και η Ισπανία μετά περίπου 250 χρόνια, δηλαδή στις μέρες μας, μόλις και μετά βίας προσπέρασαν ξυστά τον καβομαλιά. Για την Ελλάδα το Ελτοράντο ήταν και είναι τα δάνεια και η γενεσιουργός αιτία  η κακοδιαχείριση και η μίζα. Την τελευταία τριακονταετία ξοδεύτηκαν περίπου ένα τρις αν συνυπολογίσουμε τα 85 δις των προγραμμάτων ΕΣΠΑ, τα προηγηθέντα Μεσογειακά προγράμματα, το χρηματιστήριο, την πώληση χρυσού, τις νέες δανειοδοτήσεις, την εξανέμιση των αποθεματικών των ΝΠΔΔ και την επί πιστώσει  αγορά πετρελαίου από το Ιράν.

Η όλη υπόθεση  έχει τις δυο όψεις του αυτού νομίσματος. Την πρόσθια που μπορεί να απεικονίζει το Διόνυσο σε έκσταση με του σάτυρους ολόγυρά του μαινόμενους και ορχούμενους  και την άλλη πλευρά που μπορεί να απεικονίζει καταρράκτες, δούρειους ίππους ακόμα και το Κούγκι του Σαμουήλ. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο απλός πολίτης θα εξακολουθήσει να πληρώνει τα δάνεια του και τις εισφορές του, ενώ τα παράσιτα της κοινωνίας, όπως τους αποκαλεί ο Ουρουγανός  Eduardo Galeano, θα απολαμβάνουν τον κήπο των επίγειων απολαύσεων (Ιερώνυμος Μπος) και των αισθήσεων και όχι του Επίκουρου που φιλοσοφούσαν. Ακούοντες ου πάντες μαίνονται, «αλλ΄ οπόσοι αυτών τη Ρέα λαμβάνονται κατά το Λουκιανό .

Τώρα ποιοι είναι οι ακούοντες και μη ακούοντες και πια η σύγχρονη ΡΕΑ  (διάβαζε ευρώ) είναι νομίζω πασιφανές. Θα χρειαστούμε άραγε τόσα πολλά χρόνια όσα ίσχυσαν για την Πορτογαλία και την Ισπανία; Και βέβαια, αν δεν κατασχεθούν τα χρήματα από τους καταχραστές και αν δεν αναπτύξουμε τον πρωτογενή, τουλάχιστον, τομέα της οικονομίας. Άρα στην παρούσα φάση καλούμεθα, με τις δεδομένες εξαγγελίες, να διαλέξουμε εκείνο το κόμμα που θα μας επιβάλλει τις λιγότερες εισφορές. Εδώ δεν επιστρέψανε την επιδότηση της αγοράς πετρελαίου που είχε καθιερωθεί από τους προκατόχους και προανήγγειλλαν την κατάργηση της εξισορροπώντας δήθεν τη διαφορά με τη μείωση του ειδικού φόρου που δεν επιτρέπουν περαιτέρω μείωση οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί. Αν και  έχει εκδοθεί απόφαση ήδη από 2014 του ΣτΕ για την προσαρμογή των αντικειμενικών αξιών μέχρι το Ιούνιο του 2015, μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτε. Δεν ισχύει δεν έχω χρόνο. Ο Αδριανός, Ρωμαίος αυτοκράτορας αφηγείται στα απομνημονεύματά του, ότι, όταν τον σταμάτησε μια γριούλα για να του ζητήσει κάτι της είπε δεν έχω χρόνο. Η γριά έπιασε τα χαλινάρια του αλόγου του και του είπε: Αν δεν  έχεις χρόνο να ακούσεις και τον τελευταίο πολίτη της επικρατείας σου τότε δεν είσαι άξιος να κυβερνάς.